مقایسه تمرین های اختصاصی ثبات دهنده کمر با تمرین های متداول، در کاهش درد و ناتوانی در بیماران مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس

زمینه و هدف: تمرین های ساب ماگزیمال عضلات ثبات دهنده کمر، سبب کاهش درد و ناتوانی بیماران با کمر درد مکانیکی می شوند، اما اثر آنها در بیمارانی که ثبات سگمانی به مخاطره افتاده، به ندرت مطالعه شده است. هدف از این مطالعه، مقایسه تمرین های اختصاصی عضلات ثبات دهنده کمر با تمرین های متداول، در کاهش درد و ناتوانی در افراد مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس بود. روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده یک سوکور، در سال 1388 در زاهدان انجام شد. 24 بیمار مبتلا به اسپوندیلولیزیس و اسپوندیلولیستزیس، به صورت تصادفی در یکی از دو گروه تمرین های ثبات دهنده (12 نفر) و متداول (12 نفر) قرار گرفتند. درد با مقیاس دیداری درد، زاویه گودی کمر با خط کش انعطاف پذیر، دامنه حرکتی فلکسیون کمر با آزمون تغییریافته شوبر و شدت ناتوانی با شاخص ناتوانی اسوستری قبل و پس از درمان اندازه گیری گردیدند. برنامه تمرین برای هر دو گروه شامل 24 جلسه تمرین طی 12 هفته، هر هفته 2 جلسه و هر جلسه حدود نیم ساعت بود. داده ها پس از ورود به نرم افزار spss (ویرایش 17)، با استفاده از آزمون های آماریکولموگروف اسمیرنوو، لوین، تی مستقل و تی زوجی در سطح معنی داری 05/0p< تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین درد در گروه ثبات دهنده از 5/2±1/6 به 5/2±7/2 (0001/0>p) و در گروه متداول از 8/1±3/6 به 3/1±3/3 (003/0=p) کاهش یافت. میانگین ناتوانی در گروه ثبات دهنده از 03/9±4/33 به 1/5±12/9 و در گروه متداول 12/6±5/32 به 68/4±52/18 کاهش یافت (0001/0>p). کاهش درد (012/0=p) و بهبود عملکرد (0001/0>p) در گروه ثبات دهنده نسبت به متداول معنی دار بود. نتیجه گیری: تمرین های ثبات دهنده در کاهش درد و بهبود عملکرد مؤثرتر از تمرین های متداول می باشند.